آن دم كه مرا زخود نداني

هنگام كه بي قرارياري

باآنكه هميشه باتوهستم

اينگونه مرازخود براني؟

بي آنكه بداني...اما

ازغم وگريه پُري... حتي

دربُهت تنهايي تو

من صداي نفس باغچه را مي شنوم

من طنين عطش پنجره را مي بينم

مي تراوم بي دريغ... برشب آه بلندتو هنوز

مي چكم برتن تبدارتوصدباردگر

تا مرايكبار... فقط يكباربه يادآوري اي نغمه تنهايي زندان بلور

توكه هربارمراديدي... بي آنكه بخواهي ،دلت گرفت

غافل ازاينكه بداني ،برذهن هرروزتوجاري شدتنم

بوسه براشك نهان تو زدم بي ترديد

توكه درفكروخيالت همه انكارگل يادمن است . . .

كاش به خود مي آمدي اي طنازترين عشوه پر پيچك باغ

بي دليل است پريشاني گلدان لب پنجره ات

بي سبب نيست نوازشگري دست من عاشق مست

تكيه كن برشانه هاي خيس من

گريه كن دردانه هاي ريزمن

اما ، دست سردم رابگير

تا ببيني چه اميدي دهد اين اكسيرم

تا گذرخواهي كرد ازاين تلخ نمادينه عمر

                       من بارانم     

                     زمستان83