نجوادرباد

روزگاري تلخ است...زنهار قهوه اش بي شكراست

و من از سردي بي ضابطه رابطه ها درماندم

روزگاري است كه ازبخت بدم ازگذرثانيه ها

...جا ماندم

بازدريا غريد و با لحن غريب

اینچنين ... موج دژم را

به شكيبايي ساحل كوبيد

روزگاری است پلید!

نه صدايي به صدايي نه گدايي به نوايي برسد

همچنان بی برگیم

در توهم غرقیم

و نوایی موهوم

...مثل نجوا درباد

ميرسد بازبه گوش

سرنوشت مکتوم مرا می خواند

نیک می دانستم...

بادسرگشته به باغ

مثل ديوانه زنجيري بود

چرخ تندی میزد

اعتنایی به کسی داشت؟نداشت

دور من می پیجید ومرا می رقصاند

به هر ساز خودش

شرم بادت تقدير

از چه بيتاب شكيبايي من گرديدي؟

تو به هر شب كه رسيدي ...نشاني مرا ازقفس چلچله ها پرسيدي!

ودريغا امروز

شوكرانم خالي است

عقده هايم لبريز

وچراغم خاموش

بگذراز اين همه ترديد اما!!!

گر درافسانه عمر

رد پايي بي كفش

به اميدي واهي

بربلنداي زمان گر ديدي

بی گمان...

از آن من است.

بشتابيد در اين روز سياه

من براي گذر از ظلم سرشت

ميفروشم  به شما موی سپید

همگی رابه بهاي همه خاطره ها




تمامی اشعار وداستانهای کوتاه ،شخصی و دستنوشته های خودم میباشد.هرگونه برداشت ویا کپی از این اشعار بمنظور استفاده منوط به اجازه صاحب این وبلاگ میباشد.